wooh

Γιώργο το παιδί θα κρυώσει; Να πάρει μια ζακέτα μαζί.

ακρόαση υποχρεωτική

Χελόουουου, το παιδί είναι δίπλα σου, σε απόσταση πιο κοντινή από το Γιώργο. Για κοίτα το καλύτερα. Πόσο παιδί σου φαίνεται; Ναι ξέρω πάντα παιδί θα σου φαίνομαι. Αλλά μην το παρατραβάς, που τώρα στα πρώτα άντα μου θυμήθηκα να πάω για ψάρεμα με το μπαμπά. Άσε που έχω φύγει από το σπίτι με τιμές και δόξες και ευχές πολλές, εδώ και κάτι χρόνια.

Να πω πόσο μαγικά μοιάζουν όλα, μήνα Αύγουστο βγαίνοντας από το λιμάνι λίγο μετά τις 8:30, την ώρα που βραδιάζει και νιώθεις ό,τι σε πονάει να σε πονάει πιο πολύ, δεν θα το πω. Γι’ αυτό πονάει πιο πολύ γιατί όλα δείχνουν ότι στάθηκαν ακίνητα για δευτερόλεπτα λίγο μετά από έναν εξουθενωτικό χορό, που εσύ εννοείται δεν πήρες μέρος ούτε στη γιορτή ούτε καν στην ανάπαυλα. Είναι σαν να στέκονται όλα να πάρουν μια ανάσα, ρουφώντας αυτό το παράξενο μπλε που σε κοροϊδεύει, αλλάζει απόχρωση κάθε δευτερόλεπτο και δεν ξέρεις τι μπλε να το πεις. Εσύ μπορεί να έβρισκες να του κρεμάσεις ένα όνομα, εγώ ξέρεις ότι δεν θα τα κατάφερνα ποτέ.

Όταν βγούμε στα ανοιχτά κάθομαι σε ένα σιδερένιο καρεκλάκι και πηγαίνω πέρα δώθε με το κούνημα της βάρκας. Έχω μπροστά μου το πανέρι και το καρούλι στα πόδια μου. Έχω πετάξει την πετονιά με την καλαμαριέρα στα τριάντα με σαράντα μέτρα βάθος και κάθε τόσο την παίζω με τα χέρια μου. Έτσι είπε το αφεντικό. Πρέπει να την τραβάω λίγο και να την αφήνω, για να προκαλώ τα καλαμάρια με το φωτάκι που έχει ενσωματωμένο. Αν έχουν μαζευτεί θα το καταλάβω ,γιατί κάνει σαν να τσιμπάνε και τότε θα πρέπει να τραβήξω με δύναμη και κάπου θα καταφέρω να τα καρφώσω.

Το έχω ξανακάνει με επιτυχία όλο αυτό. Αλλά σήμερα μου σπάσανε τα νεύρα. Ρίχνω την πετονιά, την τραβαω την αφήνω, την αναγκάζω να κάνει νάζια, χορούς, σκέρτσα και ότι μπορείς να φανταστείς. Την ανεβάζω πάνω και δοκιμάζω σε άλλα βάθη. Τίποτα. Και εκεί που είμαι έτοιμη να τα παρατήσω κατανοώ την κατάσταση.

Εκεί που έχω ρίξει την καλαμαριέρα μου με το φωτάκι, έχουν μαζευτεί καμιά τριανταριά καλαμάρια. Χορεύουν ζευγάρια ή και μόνα τους, πλέκουν πλοκάμια, αφήνουν μελάνι, ρίχνουν κλεφτές ματιές στην επιφάνεια και κλείνουν το μάτι, η θάλασσα κάτω από την επιφάνεια μια απέραντη πίστα και εγώ κάνω το φωτάκι με την κίνηση ντισκομπάλα.

Ένα τραγουδάει

You in my arms...

Και όλα τα υπόλοιπα με μια φωνή

Wooh!

Και εγώ χαμογελάω και συμπληρώνω

Wooh hoo hoo!